ภาษาอีโด

ภาษาอีโด (Ido, ) เป็นภาษาประดิษฐ์ สร้างขึ้นเพื่อใช้เป็นภาษาสากลในการช่วยสื่อสารระหว่างผู้คนเชื้อชาติต่าง ๆ โดยได้สร้างให้มีรูปแบบไวยากรณ์ที่ง่ายและเป็นไปตามกฎโดยไม่มีข้อยกเว้น ซึ่งแตกต่างจากภาษาอื่น ๆ และไม่ให้คล้ายกับภาษาธรรมชาติภาษาใดมากเกินไปเพื่อไม่ให้เกิดความได้เปรียบในการเรียนรู้ภาษาอีโด ชื่อของภาษาสืบต้นตอจากศัพท์ภาษาเอสเปรันโตว่า ido หมายถึง "ลูกหลาน"

ภาษาอีโดได้เริ่มมีการพัฒนาในช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1900 ดัดแปลงมาจากภาษาเอสเปรันโต โดยมีการปรับปรุงข้อบกพร่องต่าง ๆ ของภาษาเอสเปรันโตให้ดีขึ้น และได้นำออกมาใช้งานใน พ.ศ. 2450 โดยองค์การภาษาช่วยสื่อสารนานาชาติ และได้รับการสนับสนุนจากผู้พูดภาษาเอสเปรันโตราว 20%

ภาษาอีโดใช้อักษรละติน 26 ตัวเช่นเดียวกับภาษาอังกฤษ ไม่มีเครื่องหมายเสริมสัทอักษร โดยนำคำศัพท์จากภาษาอังกฤษ, ฝรั่งเศส, เยอรมัน, อิตาลี, ละติน, รัสเซีย, สเปน และโปรตุเกส และผู้เรียนภาษาเอสเปรันโตสามารถเข้าใจภาษานี้ได้มาก

มีวรรณกรรมหลายเรื่องที่แปลเป็นภาษาอีโด เช่น เจ้าชายน้อย, หนังสือเพลงสดุดี และพระวรสารนักบุญลูกา ใน ค.ศ. 2000 มีผู้พูดภาษาอีโดเป็นภาษาแม่ประมาณ 100–200 คนทั่วโลก ถึงแม้ว่าจะมีการประมาณการแบบใหม่จะสูงถึง 1,000-5,000 คนก็ตาม ใน ค.ศ. 2020 มีผู้พูดภาษาอีโดเป็นภาษาแม่ในประเทศฟินแลนด์ 24 คน

แนวคิดในการสร้างภาษาประดิษฐ์มีมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 12 โดยฮิลเดการ์ดแห่งบินเกน ได้สร้างภาษาอิกนอตาขึ้นมา แต่ไม่ได้รับความนิยมจากคนส่วนใหญ่ จนกระทั่งในคริสต์ศตวรรษที่ 19 ได้มีการสร้างภาษาโวลาปุกขึ้น โดย โจฮานน์ มาร์ติน สเกลเยอร์