Język szwedzki

Język szwedzki
Język szwedzki (szw., ) - język z grupy skandynawskiej języków germańskich, ojczysty dla ponad 10 milionów osób, głównie na terenie Szwecji i niektórych części Finlandii. Jest także językiem urzędowym na terenie tych państw (w Finlandii obok języka fińskiego). Stosunkowo podobny do języka norweskiego, w mniejszym stopniu do języka duńskiego. Jest częściowo rozumiany przez osoby biegle posługujące się tymi językami. Dialekty tych trzech języków tworzą ze sobą kontinuum dialektalne. Język standardowy w Szwecji, tzw. rikssvenska (szwedzki państwowy), opiera się na dialektach regionu sztokholmskiego.

W sytuacjach nieformalnych powszechnie używane są zróżnicowane dialekty nieliterackie. Większość z nich jest jednak dobrze zrozumiała dla pozostałych użytkowników języka szwedzkiego. Obecnie można wyróżnić dwa zespoły dialektów: szwedzki i finlandzki (tzw. fińska odmiana języka szwedzkiego). Istnieje też zespół dialektów języka szwedzkiego z Estonii, jednak jego znaczenie zmniejszyło się, po zajęciu Estonii przez Armię Czerwoną, kiedy to większość Estońskich Szwedów opuściło ją. W południowej części Szwecji – Skanii (Skåne) – język mówiony uległ silnym wpływom duńskim, z bardzo gardłową wymową. Mieszkańcy Wysp Alandzkich mówią dialektem zbliżonym do północno sztokholmskiego. Większość zapożyczeń w języku szwedzkim pochodzi z języków: niemieckiego, francuskiego, angielskiego, łaciny i greki.

Charakterystyczną cechą języka szwedzkiego jest obfitość w samogłoski, posiadające 9 fonemów podstawowych, a wliczając w nie rozróżnienie między długimi i krótkimi samogłoskami – 17 fonemów samogłoskowych. Warianty Szwedzkiej spółgłoski sj (sj-ljudet) – w zależności od dialektu – odpowiadają w przybliżeniu głoskom h, sz lub ś. W wersji podstawowej nie ma odpowiednika w innych językach (mimo że w podobny sposób wymawia się ją w języku holenderskim).

Pierwsze ślady języka północnogermańskiego pochodzą z III wieku. Około IX wieku, w okresie wikińskim, pojawił się norrønt, a potem dansk tunga, czyli niezróżnicowane germańskie języki Północy. Następnie doszło do rozszczepienia na języki północnogermańskie wschodnie i północnogermańskie zachodnie. W XII wieku zaczęto używać języka określanego jako szwedzki runiczny, zapisywany w alfabecie fuþark – piśmie przystosowanym do rycia w drewnie. Istnieje szansa, że fuþark pochodził od pisma Etrusków, jednak mógł też być alfabetem rdzennie skandynawskim. Został później wyparty przez alfabet łaciński, który został przyjęty wraz z chrześcijaństwem.

W XIII wieku pojawił się język, który dzisiaj jest określany klasycznym szwedzkim. W XVI wieku zaczęto obserwować tendencje do tworzenia języka ponaddialektalnego, czy to w postaci języka pism religijnych, czy świeckiego języka pism urzędowych – tzw. języka kancelaryjnego. W XVIII wieku unifikujący wpływ w zakresie wymowy miał dwór królewski – na tym tle zarysował się podział na język „chłopski” (bondska) i „dworski” (hovsvenska). U podłoża wymowy języka dworskiego leżała wymowa Sztokholmu i prowincji Uppland. Język ten współcześnie stanowi podstawę ponaddialektalnego języka pisanego (rikssvenska).

Kraj (państwo)
  • Finlandia


  • Islandia
    Islandia (, wym. ; Republika Islandii, isl. ) – państwo położone na północy Grzbietu Śródatlantyckiego, na wyspie Islandia i kilku mniejszych wyspach, m.in. archipelagu Vestmannaeyjar w północnej części Oceanu Atlantyckiego. Stolicą państwa jest Reykjavík. Islandia jest jednym z krajów nordyckich.

    Islandia leży na granicy Oceanu Arktycznego i Oceanu Atlantyckiego. Główna wyspa znajduje się na południe od koła podbiegunowego.
  • Szwecja
    Szwecja, Królestwo Szwecji (, Konungariket Sverige) – państwo w Europie Północnej, zaliczane zarówno do państw skandynawskich oraz krajów nordyckich. Szwecja jest członkiem Unii Europejskiej od 1995 roku. Z około 10,3 mln mieszkańców jest najludniejszym krajem skandynawskim. Graniczy z Norwegią, Finlandią oraz z Danią przez most nad cieśniną Öresund.

  • Wyspy Alandzkie
    Wyspy Alandzkie – archipelag i jednostka administracyjna Finlandii, położony na Morzu Bałtyckim u wejścia do Zatoki Botnickiej, stanowi obszar szwedzkojęzyczny. Posiada dużą autonomię, a status wysp jest gwarantowany międzynarodowo, ostatnio przez traktat akcesyjny do Unii Europejskiej.

    Łączna powierzchnia archipelagu liczącego 6757 wysp wynosi 1552,56 km², a największa wyspa – Fasta Åland – 650 km². Najbardziej wysuniętą wyspą na południe jest Lillharu, na północ Hon östra, zachód Västerbådan i na wschód Stora Rödskär. Liczba ludności wynosi 28 666 (31 XII 2013). Około 60 wysp jest zamieszkanych, głównie przez ludność pochodzenia szwedzkiego (90%). Ludność zajmuje się głównie rybołówstwem, hodowlą bydła i uprawą roli. Jedynym miastem i zarazem stolicą jest Maarianhamina (szw. Mariehamn).