Gulden Antyli Holenderskich

Curaçao (wymowa niderlandzka: [], język papiamento: Kòrsou) – terytorium zależne Holandii (de iure autonomiczny kraj wchodzący w skład Królestwa Niderlandów) leżące na Karaibach, na Wyspach Zawietrznych w archipelagu Małych Antyli. Stolicą wyspy jest Willemstad, nazywane małym Amsterdamem.

Pierwotnie wyspa była zamieszkana przez indiańskie plemię Arawaków. Dla Europejczyków została odkryta w roku 1499 przez hiszpańską wyprawę pod dowództwem Alonso de Hojeda. Od 1634 wyspa została zajęta przez Holendrów. Holenderska Kompania Zachodnioindyjska założyła miasto Willemstad – obecną stolicę. Na początku Curaçao było ignorowane przez kolonistów europejskich m.in. ze względu na brak złóż złota, ale później przekonano się, że naturalne położenie zatoki, nad którą zbudowano Willemstad, jest idealnym miejscem na handel. Handel, przewóz towarów oraz piractwo stały się szybko najważniejszymi gałęziami gospodarki Curaçao. W 1662 Kompania Zachodnioindyjska stworzyła na wyspie największe centrum handlu niewolnikami. W XVIII i XIX w. Curaçao należało przejściowo do Francji i Wielkiej Brytanii, aż w 1816 powróciło ostatecznie do rąk holenderskich. W 1863 Holendrzy znieśli niewolnictwo. Nowa era dla Curaçao zaczyna się od 1914, gdy w Maracaibo Baisin w Wenezueli odkryto ropę naftową. Wtedy to rząd holenderski oraz Royal Dutch Shell wybudowali na Curaçao rafinerię Isla. Port w Willemstad nadawał się idealnie dla tankowców. Na początku 1985 r. Rządy Curaçao, Antyli Holenderskich, Niderlandów, Wenezueli i Shell rozpoczęły rozmowy na temat ewentualnego zamknięcia rafinerii, a w lipcu Shell zaprzestał działalności. 24 września Shell zgodził się na przeniesienie instalacji rafinacyjnych w Emmastad i terminali morskich Bullenbaai i Caracasbaai na terytorium wyspy Curaçao. Z kolei rząd stworzył „Refineria di Korsou NV” jako właściciela instalacji rafinerii i terminali. „Curoil NV” zostało stworzone do obsługi lokalnego marketingu, a „Kompania di Tou Korsou NV” (KTK) przejęła usługi holowników w Zatoce Schottegat i Caracasbaai. Zarówno Curoil NV, jak i KTK NV, jak ma to miejsce w przypadku Refineria di Korsou NV, są własnością terytorium wyspy Curaçao. Tego samego dnia Petroles de Venezuela SA (PDVSA.) Podpisał list intencyjny dotyczący dzierżawy rafinerii i terminali w Bullenbaal i Caracasbaal. W dniu 1 października 1985 r. Spółka zależna PDVSA, Refineria Isla (Curazao) SA., przejęła działalność rafinerii i natychmiast rozpoczęła reaktywację jednostek przetwórczych.

Sint Maarten – terytorium zależne Holandii (de iure autonomiczny kraj wchodzący w skład Królestwa Niderlandów) położone w Małych Antylach, zajmujące południową część wyspy o tej samej nazwie. Do 10 października 2010 roku jedna z pięciu jednostek administracyjnych (eilandgebied) wchodzących w skład Antyli Holenderskich; na podstawie reformy konstytucyjnej Królestwa Niderlandów, 10 października 2010 roku Antyle Holenderskie przestały istnieć, a Sint Maarten stało się osobnym terytorium zależnym Holandii o specjalnym statusie.

Powierzchnia Sint Maarten wynosi 34 km², a zamieszkuje ją ok. 35 000 osób. Językiem urzędowym jest niderlandzki, lecz powszechnie używany jest język angielski. Stolicą jest miasto Philipsburg liczące ok. 1300 mieszkańców.