Nederlandse Antillen (Netherlands Antilles)
 |
Vanaf 15 december 1954 vormden zij een land binnen het Koninkrijk der Nederlanden. In 1986 ging Aruba als afzonderlijk land binnen het Koninkrijk verder. In 2010 volgden Curaçao en Sint Maarten, terwijl Saba, Sint Eustatius en Bonaire (ook bekend als de BES-eilanden) als 'bijzondere gemeenten' werden opgenomen in Nederland als Caribisch Nederland. De Nederlandse Antillen bestaan daardoor niet langer als staatkundige eenheid. De zes eilanden worden sindsdien als gebied aangeduid als het Caribisch deel van het Koninkrijk der Nederlanden.
De totale landoppervlakte van de Nederlandse Antillen was 980 km². Van 1986 tot 2010, toen Aruba er niet meer bij gerekend werd, bedroeg de oppervlakte. De hoofdstad was Willemstad op het eiland Curaçao, verreweg de grootste stad van de Nederlandse Antillen.
De eilanden werden aan het eind van de 15e eeuw door Alonso de Ojeda "ontdekt" en in 1634 door de West-Indische Compagnie op de Spanjaarden veroverd. In de loop der tijden waren de eilanden enige malen in handen van andere Europese mogendheden en kenden ze – in wisselende samenstellingen – verschillende bestuursvormen. Aan deze koloniale status kwam een eind toen op 15 december 1954 na acht jaar onderhandelen het Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden door Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen werd ondertekend. Op 25 november 1975 werd Suriname een onafhankelijke staat en sindsdien bestond het Koninkrijk der Nederlanden uit Nederland en de Nederlandse Antillen.
Per 1 januari 1986 verwierf Aruba een status aparte. Dit hield in dat Aruba de status van Land binnen het Koninkrijk verkreeg. De Nederlandse Antillen bestonden vanaf die datum uit nog slechts vijf eilanden. Tegelijk werd afgesproken dat Aruba op 1 januari 1996 onafhankelijk zou worden, maar in 1994 werd op verzoek van Aruba het vooruitzicht op onafhankelijkheid voor Aruba geschrapt.
Op 2 november 2006 werd tussen Nederland, Curaçao en Sint Maarten een akkoord gesloten, op grond waarvan deze twee eilanden een status aparte binnen het Koninkrijk zouden krijgen, vergelijkbaar met die van Aruba. Eerder waren al afspraken gemaakt waarbij Saba, Sint Eustatius en Bonaire de status van openbaar lichaam zouden krijgen, vergelijkbaar met die van een Nederlandse gemeente. Nederlandse wetgeving zal daar onder voorwaarden in de plaats komen van de Antilliaanse. De inwoners mogen voortaan stemmen voor de Tweede Kamer en het Europees Parlement. Curaçao en Sint Maarten behouden hun eigen wetgeving. Er komt een Gemeenschappelijk Hof van Justitie voor Nederland, Curaçao en Sint Maarten. Nederland nam de schulden van de Antillen (4 miljard Antilliaanse guldens) over. In ruil daarvoor mochten de eilanden geen leningen meer afsluiten. De Nederlandse Antillen zouden als land binnen het Koninkrijk op 15 december 2008 worden ontbonden. Dat is echter niet gelukt. Minister Sarah Wescot-Williams van Sint Maarten wilde graag dat de volgende einddatum begin 2010 zou vallen, maar Nederland stemde daar niet mee in. Op 1 september 2009 maakte Saba bekend per direct uit de Nederlandse Antillen te willen stappen omdat het niet langer wilde wachten op de ontwikkelingen omtrent de opheffing van de Nederlandse Antillen. Volgens toenmalig staatssecretaris Ank Bijleveld van Koninkrijksrelaties was het voor Saba echter juridisch niet mogelijk om op dat moment uit de Antillen te stappen.
Tijdens het politiek overleg dat 30 september 2009 op Curaçao werd gevoerd tussen staatssecretaris Ank Bijleveld van Koninkrijksrelaties en de verantwoordelijke politici van de Nederlandse Antillen en de afzonderlijke eilanden, werd besloten dat de Nederlandse Antillen als land op 10 oktober 2010 zouden worden opgeheven. Curaçao en Sint Maarten zouden vanaf die datum zelfstandige landen worden binnen het Koninkrijk; Bonaire, Sint-Eustatius en Saba zouden bijzondere Nederlandse gemeenten worden. Op 10 oktober 2010 (lokale tijd) werden de Nederlandse Antillen als land opgeheven.
